100 największych filmów XXI wieku: 90–81
Aby zaznaczyć, że jesteśmy teraz dwie dekady głęboko w XXI wieku, Apergo odlicza najlepsze filmy, które trafią na duży ekran po tej stronie tysiąclecia. Łączenie listy typów z Apergo krytycy i listy osobistych faworytów przesłane przez czytelników, dotarliśmy do ostatecznej listy najbardziej wpływowych, rezonansowych i wręcz sympatycznych filmów z ostatnich 20 lat.
Już odsłoniliśmy numery 100 - 91 na liście – a najnowszą odsłonę możecie przeczytać poniżej. Bądź na bieżąco z Apergo Online, ponieważ w nadchodzących dniach ujawnimy więcej pełnej listy i czekaj na więcej informacji na temat Apergo nadchodzące wydanie magazynu i specjalny podcast 100 Greatest Movies Of The Century.
90. Przyczajony tygrys, ukryty smok (2000)
Macierz mogło przenieść chińską walkę na druty do głównego nurtu amerykańskiego science-fiction, ale tak było… Przyczajony tygrys ukryty smok rok później, to zrobiło klasykę wuxia dostępne dla współczesnej publiczności zachodniej. Przed 2000 r. było to w dużej mierze domeną niższych półek sklepów wideo na niezgrabnie nazwanych rozmytych taśmach VHS. Z Przyczajony tygrys , wszystko się zmieniło. Ta prestiżowa międzynarodowa koprodukcja miała szanowanego reżysera w Ang Lee, wspaniałe panoramiczne zdjęcia Petera Pau, i była oparta na klasycznej chińskiej powieści dla tej dodatkowej wiarygodności literackiej. Sukces filmu utorował drogę równie spektakularnym i odnoszącym międzynarodowe sukcesy filmom, takim jak Zhang Yimou Bohater oraz Dom latających sztyletów . Chow Yun-Fat i Michelle Yeoh spłacali swoje zobowiązania w zachodnich filmach akcji głównego nurtu, ale jak na ironię, to powrót do dziedzictwa w Hongkongu dał im największy międzynarodowy przebój.
Przeczytaj recenzję Apergo.
89. Jej (2013)
Umawianie się z Alexą o ponad rok, Ją to film, który wraz z początkiem nowej dekady wygląda coraz bardziej proroczo. Zakotwiczony we wzruszającym, zwodniczo złożonym przedstawieniu Joaquina Phoenixa, skupia się na jego interakcjach z niewidzialną partnerką Scarlett Johansson jako głosem cyfrowej asystentki Samanthy (jednej z trylogii postludzkich ról dla Johanssona, obok Duch w muszli oraz Lucy ). Być może Ją Największą siłą filmu jest to, że bez wątpienia wierzysz w ich związek – imponującym kunsztem reżyser Spike Jonze szybko i po cichu ustala, w jaki sposób ten związek został znormalizowany w społeczeństwie nieodległej przyszłości. Gdy Theodore i Samantha rosną razem, a następnie nieubłaganie się od siebie oddalają, jego twarde serce nie zostałoby poruszone trudną sytuacją Zarówno postacie.
Przeczytaj recenzję Apergo.
88. Sweeney Todd: Demoniczny fryzjer z Fleet Street (2007)
Na długo przed odrodzeniem się kinowej muzyki pod koniec 2010 roku, Tim Burton przeniósł na duży ekran podcinający gardło show Stephena Sondheima – pozwalając upiornemu autorowi oddać się zarówno najbardziej krwawym, jak i najbardziej teatralnym impulsom. Rekrutując swoje bliźniacze muzy, Johnny'ego Deppa i Helenę Bonham Carter, jako Demonicznego golibroda i współspiskowkę, panią Lovett, jest to wyjątkowo burtoriański wywar, adaptacja, która nie godzi się na kompromisy w kwestii śpiewu ani poważnych morderstw graficznych. Podobnie jak ciasta pani Lovett, jest to smak nabyty – ale pełen zaskakujących przyjemności, od nieżyjącego, wspaniałego Alana Rickmana śpiewającego delikatną piosenkę „Pretty Women”, po Sachę Barona Cohena, który wbija go jako rywalizującego fryzjera Signora Pirelli, a wszystko to w zestawieniu ze stylizowanym wizja wiktoriańskiej. W czasach, gdy Burton koncentrował się na bardziej przyjaznych rodzinie taryf, takich jak Charlie i fabryka czekolady , Gnijąca panna młoda oraz Alicja w Krainie Czarów (wszystko wciąż przesiąknięte jego gotyckim talentem), Sweeney Todd to piękny, brutalny dodatek do jego katalogu – odpowiedni dom dla poruszających piosenek Sondheima.
Przeczytaj recenzję Apergo.
87. Druhny (2011)
Łatwo dać się wciągnąć w znaczenie Druhny – jak jednoznacznie dowiodło, że hollywoodzkie filmy prowadzone przez żeńskie zespoły mogą być przebojami kasowymi, torując drogę do późniejszego sukcesu Wycieczka dla dziewczyn , Idealne boisko , Złe Mamy i więcej. Ale prawdziwym cudem hałaśliwej komedii Paula Feiga jest sam film – pełen buntowniczych występów, które przyniosły znane nazwiska Kristen Wiig, Mayi Rudolph i Melissy McCarthy, dostarczając zniuansowany obraz kobiecej przyjaźni, wysadzanej obrzydliwymi wyczynami, zwykle zarezerwowanymi dla bro- skoncentrowana taryfa fraterska. Niezależnie od tego, czy jest to widok panny młodej Lillian srającej się na ulicy w sukni ślubnej, czy też druhny Wiiga, Annie odurzonej narkotykami i pozdrawiającej nazistów w samolocie, film Feiga przełamał formę komedii skoncentrowanej na kobietach – i zaproponował głęboko wadliwe postacie, których nie możesz nie kochać.
Przeczytaj recenzję Apergo.
86. Człowiek z żelaza (2008)
W te dni, Człowiek z żelaza jest niezwykły jako punkt wyjścia dla MCU – najważniejszej nowej serii filmowej XXI wieku, giganta kasowego, który nagrał 23 filmy w ciągu 12 lat. Na własnych warunkach przedstawiał zupełnie nowy rodzaj historii o pochodzeniu superbohatera – pozbawiony dosłownych supermocy, skupiający się na amerykańskim przemysłowcu, handlarzu bronią, który stał się samozwańczym bohaterem, schwytanym przez terrorystów z Bliskiego Wschodu w czasie, gdy wojna w Iraku jeszcze trwała. bieżący. Podczas gdy zrodziła się mega-franczyza, Człowiek z żelaza jest doskonale satysfakcjonującym jednorazem, przedstawiającym pełny krąg odkupieńczego łuku dla Tony'ego Starka – bohatera nie tak mrocznego jak Bruce Wayne, ani tak czystego jak Superman czy Peter Parker. Było to również odkupicielskie dla Roberta Downeya Jr. – byłego hollywoodzkiego dzikiego dziecka, które udowodniło, że jest prawdziwą gwiazdą filmową XXI wieku, nasyca Starka własnymi wzorcami mowy z prędkością mili na minutę i bohatersko wyłania się z historii autodestrukcji zachowanie. Fascynujący kontrapunkt do lat 2008 inny monolityczny film komiksowy (znasz ten).
Przeczytaj recenzję Apergo.
85. Zabójstwo Jessego Jamesa przez tchórza Roberta Forda (2007)
Przez chwilę wydawało się, że western nie żyje. Jeśli gatunek post- niewybaczalny był w dużej mierze tumbleweed, który zmienił się wraz z początkiem odrodzenia indie-western z początku XXI wieku. Ballada o Jesse James była już wcześniej śpiewana w filmie – zwłaszcza w ryczącym ryku Waltera Hilla Długi jeźdźcy w 1980 r. – ale rzadko miała tak dramatyczny wymiar, jak w adaptacji powieści elegijnej Rona Hansena w reżyserii Andrew Dominika. Brad Pitt wnosi gwiazdorską moc i dramatyczne ciosy do tytułowej roli, podczas gdy Casey Affleck zapewnia, że choć możesz nie lubić Forda, przynajmniej go rozumiesz. Typowo przepiękna fotografia Rogera Deakinsa doskonale współgra z ospałą prozą książki; Nick Cave i Warren Ellis zapewniają piękny, organiczny wynik, a jednocześnie Zabójstwo mierzy jego długość przez niespieszne trzy godziny czasu na ekranie, nigdy się nie ciągnie. Kiedy film od czasu do czasu wpada w akcję – jak na przykład w oszałamiającej, oświetlonej lampami sekwencji napadu na pociąg – zadziwia.
Przeczytaj recenzję Apergo.
84. Kokos (2017)
W roku, w którym rozpoczęła się prezydentura Trumpa, Pixar ujawnił swój głęboko ludzki – i humanizujący – obraz meksykańskiej rodziny. Każdy cal Orzech kokosowy jest przesiąknięty pięknem meksykańskiej kultury, od bogato zdobionej dzielnicy Santa Cecilia po przykuwającą wzrok Krainę Umarłych – wybrany plac zabaw dla typowo Pixarowych przygód, gdy utalentowany melodyjnie młodzieniec Miguel szuka swojego muzycznego idola Ernesto de la Cruz on Dzień śmierci . Stwierdzenie, że jest to jedna z najbardziej zdumiewających kreacji wizualnych Pixara, jest nie lada wyczynem – wystarczy spojrzeć na świecący pomarańczowy most z kwiatów, który łączy krainy żywych i umarłych, lub szkielety twarzy ukryte wszędzie w rozległym podziemnym świecie. To także, co imponująco, pretenduje do miana jednego z najbardziej emocjonalnych dzieł studia – gdy Miguel ponownie łączy się z poprzednimi pokoleniami i odkrywa tragiczne sekrety, Orzech kokosowy to film dla wszystkich grup wiekowych, który wrażliwie i dojrzale zajmuje się śmiercią i demencją. To oda do potęgi muzyki, pamięci i rodziny w jednym – po prostu spróbuj posłuchać „Remember Me” bez wybuchu łez.
Przeczytaj recenzję Apergo.
83. Frances Ha (2012)
Druga współpraca Grety Gerwig z Noah Baumbach była jej przełomowym momentem – jako gwiazda i współautorka Frances Ha , umocniła się jako ujmujący nowy głos w amerykańskim kinie indie. Całkowicie urocze, słodko niezręczne przedstawienie dwudziestolatkowego życia w Nowym Jorku w XXI wieku, Frances Ha pakuje tak wiele do czasu działania poniżej 90 minut – radość i paraliż płynący z swobodnej egzystencji, sposób, w jaki wieloletnie przyjaźnie są kwestionowane po okresie dojrzewania, wykorzenienie współczesnego wielkomiejskiego życia za czynsz pokoleniowy. Na rękawie nosi swoje wpływy – czarno-białą fotografię zadłużoną u Woody’ego Allena Manhattan , radosna sekwencja „Modern Love” na cześć Leosa Caraxa Złej krwi – ale też czuje się jak w danej chwili. Dzieje się tak częściowo dzięki samej Gerwig, której wciągające, delikatnie dowcipne występy są tak wyraźne, wzmocnione pojawieniem się na dużym ekranie Adama Drivera. Zabawny- on ma i osobliwy- on ma .
Przeczytaj recenzję Apergo.
82. Spadek nieba (2012)
Po surowej rekonstrukcji Casino Royale i dotknięci strajkiem pisarzy Odrobina pocieszenia przyszedł miliard dolarów obligacji. Miękki restart w środku smokingowej kadencji Daniela Craiga, Upadek nieba był zarówno ewolucją ostrej post-Bourne 007, jak i obchodami 50. rocznicy spuścizny franczyzy. Pod kierownictwem Sama Mendesa wydaje się, że jest bardziej autorski niż dawne więzi – objaw post- Mroczny rycerz przebojowy krajobraz, w którym kręcenie filmów akcji nabrało wagi, przyciągając znanych reżyserów dramatycznych. Rezultatem jest film o Jamesie Bondzie, który równoważy akcję pompowania adrenaliny (otwierający pościg samochodowy-zamieniony w strzelaninę-zamieniony-dach-rower-pościg-zamieniony-pociąg-bijatyka jest lepszy) z tematycznymi eksploracjami tego, co Bond oznacza w 21. Wiek. Ponadto wprowadził nowe wcielenia Moneypenny i Q, które już czują się centralne dla ery Craiga, dały emocjonalne pożegnanie M Judi Dench i wydały groźnego złoczyńcę w Raoulu Silvie Javiera Bardema. Jeśli prawdziwą miarą sukcesu filmu z 2007 roku jest gwiezdny motyw Bonda, Upadek nieba to rzeczywiście nowoczesny klasyk.
Przeczytaj recenzję Apergo.
81. Dystrykt 9 (2009)
Swoim debiutem fabularnym południowoafrykański reżyser Neill Blomkamp przełożył segregację apartheidu na film akcji science-fiction, w którym obce „krewetki” są ograniczone do obozów dla uchodźców po tym, jak ich statek ląduje na niebie nad Johannesburgiem. Po ponad 20 latach od przybycia pozaziemskiego świata, Blomkamp unika inwazji, by skupić się na skutkach pierwszego kontaktu – dodał wizualnego charakteru w połączeniu z fikcyjnymi klipami dokumentalnymi, nagraniami z kamer CCTV i kinematografią z ręki. Jego równoległy wszechświat wydaje się żywy, z futurystyczną technologią, która jest zużyta i zardzewiała – namacalna, trzewiowa tekstura, która rozciąga się na momenty mrożącego krew w żyłach horroru ciała, gdy biurokratyczny dżokej Sharlto Copley przeżywa transformacyjne doświadczenie po nalocie na obóz. Mimo całego społecznego komentarza, Dystrykt 9 nie skąpi akcji – bitwy mechów, działa grawitacyjne, eksplodujące świnie i tak dalej. Przybywając, zanim boom superbohaterów naprawdę się zapanował, jest rzadkim oryginalnym letnim hitem XXI wieku – a jeszcze rzadszym, międzynarodowym filmem akcji głównego nurtu, który również zdobył nominację do Oscara za najlepszy film. To wystarczy, krewetki. To wystarczy.
Przeczytaj recenzję Apergo.
