Przegląd Ojca

W 2000 roku filmowiec o imieniu Christopher Nolan zadebiutował w Ameryce z Memento , emocjonalnie brutalny thriller o mężczyźnie imieniem Leonard, który nie jest w stanie zachować wspomnień na dłużej niż pięć minut. To, co było w tym zaskakujące, to sposób, w jaki Nolan zamyka widza w umyśle Leonarda, tak że zbyt chciwie chwytasz się każdego kęsa oferowanej informacji i patrzysz na inne postacie z podejrzliwością. Teraz, 21 lat później, inny nowy reżyser, tym razem francuski dramaturg Florian Zeller, używa podobnej techniki z równie uderzającym efektem. Bohater Ojciec jest osiemdziesięciolatkiem i nie ma ani nadtlenkowych włosów, ani widocznych tatuaży, ale on też brnie rozpaczliwie, nie mogąc zaufać własnemu umysłowi. Przyjmując perspektywę człowieka z zaawansowaną demencją, Zeller stworzył niezwykle efektowny film POV, rodzaj horroru o wielkim sercu.

Antoniego ( Anthony Hopkins ) gubi się w labiryncie. To kwestia mentalna: różne wątki jego życia przemykają mu przez palce. Gdzie jest jego zegarek? Czy jego córka jest mężatką? Czy przeprowadza się do Francji? Co się stało z jego drugą córką? Czy to rano czy wieczorem? Gdzie jest ten cholerny zegarek? Ale, jak pokazano tutaj, jest to również fizyczny labirynt: gdy przemierza londyńskie mieszkanie, w którym się zaszył, meble wciąż się przesuwają, obrazy znikają ze ścian, pianino przekształca się w barek. Zeller, adaptując własną sztukę sceniczną, w naturalny sposób zmienia język filmowy na efekt zawrotu głowy. Przez cały czas jest to niejasne gdzie Anthony jest, lub gdy on jest.

Kto on też jest rozmyty. Rozmowy, które Anthony prowadzi z ludźmi, pochylają się do przodu, często cofają się, gdy coś, co mówi, spotyka się z konsternacją – „Oczywiście”, mamrocze kilkakrotnie, gdy się poprawia, chociaż jest to boleśnie oczywiste, że pod jego udawanym zrozumieniem wciąż kryje się skrajne zamieszanie. Jak Leonard w Memento , Anthony szuka wskazówek dotyczących własnej tożsamości. I jak przedstawiany przez Hopkinsa w potężnym przedstawieniu, jednym z najlepszych aktorów, w 97 minut przechodzi przez szeroki zakres emocji, z których żadna nie wydaje się fałszywa. W pewnym momencie postać staje się przedziwnie czarująca, oferując whisky swojemu nowemu opiekunowi i rozpoczynając szaleńczy taniec stepowania. Na innym jego nastrój ciemnieje, stając się strasznie okrutnym. Ale przede wszystkim jest zagubiony, nie zacumowany, desperacko szuka jakiegoś środka kontroli.

Z pewnością jest to trudny zegarek, nie tylko w zdumiewających, łzawiących ostatnich pięciu minutach. Ale jest to również porywające i zuchwałe, przekręcające konwencje narracyjnego opowiadania historii, aby dopasować się do okropnych skutków choroby, którą przedstawia. Nie oferuje łatwych odpowiedzi — nie ma żadnych. Daje jednak wiele współczucia, zarówno dla tytułowego bohatera, jak i dla jego córki, od czasu do czasu towarzyszącego jej, granej z dyskretną siłą przez Olivia Colman , na tyle długo, by wyjaśnić, jak bardzo ona też walczy. „Nie potrzebuję od nikogo pomocy” – warczy Anthony w pewnym momencie. Ale Ojciec wyjaśnia, że ​​w tej sytuacji wszystko, co możemy zrobić, to trzymać się siebie nawzajem dla drogiego życia.