Recenzja linii hrabstwa

Jak nakłonić wrażliwego 14-letniego chłopca do pracy w piekle? Z wyćwiczoną łatwością, według Linie hrabstwa . Po pierwsze, Szymon ( Harrisa Dickinsona ) przybywa na ratunek Tylerowi (Conrad Khan), gdy szkolny łobuz podkrada mu żetony. Potem ułatwia dzień wagarowania, kupując buty do biegania i hamburgera, po czym wyrzuca kilka swobodnych, manipulacyjnych słów o zarabianiu pieniędzy, aby pomóc mamie. Twarz Khana migocze z konkurencyjnymi wrażliwościami. Patrzy w dół, jednosylabowo i skrępowany. Wtedy nagle staje się otwarty i ufny. Twoje serce tonie dla pisklęcia, które myśli, że rozwija skrzydła, nie zdając sobie jeszcze sprawy, że jest złapane w sieć tarantuli.

Przystojnie nakręcony debiut fabularny Henry'ego Blake'a jest napędzany niesłabnącym strachem, który czasami wybucha w scenach traumatycznej nędzy i degradacji. W jaskini cracku Tyler staje twarzą w twarz ze szkieletem kobiety, która szlocha, szukając kolejnej poprawki, zanim jej partner i dealer poddają ją przemocy domowej. Świadczymy o tym oczami jego dziecka, a potem widzimy, jak przybiera agresywne zachowania mężczyzn, którzy rządzą tym narkotykowym światem, kiedy wraca do domu, do swojej zaniedbanej, płaskiej i zatroskanej rodziny.

Conrad Khan jest wspaniały, zapewnia czujny występ, który przepełnia zinternalizowane emocje. Sprawia, że ​​każda chwila czuje się ożywiona stawką tego, co dzieje się z duszą Tylera, która zatapia się w coraz bardziej mrocznych i ukrytych miejscach. A Blake robi miejsce dla Ashley Madekwe, która przedstawia matczyne przebudzenie sytuacji syna. Poruszający jest widok, jak pośród histerycznych łez zaczyna się w niej formować stalowa determinacja. Przede wszystkim jest to film kampanijny. Ostatni śródtytuł mówi nam, że 10 000 chłopców, niektórzy w wieku 11 lat, jest wykorzystywanych jako handlarze narkotyków w Wielkiej Brytanii. Choć oszałamiająco skuteczny w zwracaniu uwagi na ten kryzys, sposób opowiadania historii Blake'a z młotem kowalskim jest bardzo wymagający.